قصه کوتاه (باغچه مادربزرگ )

یکی بود یکی نبود.

مادر بزرگ یه باغچه قشنگ داشت که پراز گل های رنگارنگ بود.

از همه گل ها زیباتر گل رز بود.

البته اون به خاطر زیباییش مغرور شده بود و با بقیه گل ها بدرفتاری می کرد.

یک روز دو تا دختر کوچولو و شیطون که نوه های مادربزرگ بودند به سمت باغچه آمدند.

یکی از آن ها دستش را به سمت گل رز برد تا آن رابچیند، اما خارهای گل در دستش فرو رفت.

دستش را کشید و با عصبانیت گفت:

اون گل به درد نمی خوره!

آخه پر از خاره.

مادربزرگ نوه ها را صدا زد آن ها رفتند.

اما گل رز شروع به گریه کرد.

بقیه گل ها با تعجب به او نگاه کردند.

گل رزگفت:

فکر می کردم خیلی قشگم اما من پر از خارم!

بنفشه با مهربانی گفت:

تو نباید به زیباییت مغرور می شدی.

الان هم ناراحت نباش چون خداوند برای هر کاری حکمتی دارد.

فایده این خارها این است که از زیبایی تو مراقبت می کنند و گرنه الان چیده شده و پرپر شده بودی!

گل رز که پی به اشتباهاتش برده بود باشنیدن این حرف خوشحال شد و فهمید که نباید

خودش رو با دیگران مقایسه کنه هر مخلوقی در دنیا یک خوبی هایی داره سپس گل رز قصه ما خندید

و با خنده او بقیه گلها هم خندیدند و باغچه پر شد از خنده گل ها…

قصه کوتاه (خانم کاکلی و جوجه هایش )

 بخش اول

یکی بود یکی نبود توی جنگل کنار یک رود خانه درخت بزرگی قرار داشت

که خانم کاکلی و جوجه هایش در آنجا زندگی می کردند هر چه زمان گذشت

جوجه ها بزرگتر می شدند و به غذای بیشتری نیاز داشتند

برای همین خانم کاکلی و آقای کاکلی با هم به دنبال غذا رفتند.

جوجه ها تنها مانده بودند یک دفعه یک پروانه قشنگ پر زد و روی شا خه ای نشست

جوجه ها که پروانه ندیده بودند از ترس سر های شان را زیر پرهایشان کردند « مثلا پنهان شدند» .

پروانه گفت : چرا می ترسید ؟ به من می گن پروانه, معمولا پرنده ها از دیدن من خوشحال می شوند

چون من غذای آن ها هستم .جوجه ها که گرسنه بودند تلاش کردند پروانه را بگیرند و بخورند ولی پروانه بالاتر پرید.

آن ها به پروانه گفتند: چقدر تو زیبا هستی و چه قشنگ می پری، پروانه گفت:

خداوند این بال های زیبا را به من داده بعد هم پر زد بالاتر چون می ترسید پرنده ها بخورنش.

جوجه ها داشتند درباره پروانه حرف می زدند که درخت تکان خورد فوری ترسیدند

و سر هایشان را لای پر هم پنهان کردند.

یک حیوان بزرگ با پنجه های قوی به درخت چسبیده بود

با گوشهای پهن و بدن پشمالو خیلیم با نمک و مهربون به نظر می رسید.

به جوجه ها گفت : نترسید شما که غذای من نیستید.

جوجه ها گفتند : ما را چه جوری دیدی ما که قایم شدیم .

بخش دوم

او گفت: ولی فقط شما سرتان را پنهان کردید بدن تان بیرون بود جوجه های قشنگ اسم من کوآلا است

من نوعی خرس درختی هستم و در همسایگی شما با خانواده ام کنار کلبه زندگی می کنم.

جوجه ها گفتند : خوش به حالت می تونی همه جا بروی.

کوآلا گفت : ولی من و همه حیوانات که بال نداریم دوست داریم مثل شما پرنده باشیم و

در آسمان آبی و زیبای خداوند پرواز کنیم خدا نعمت بزرگ پرواز کردن را به شما داده صبر کنید بزرگتر شوید، عجله نکنید .

یک مرتبه کوآلا دید پرنده شکاری به سوی جوجه ها می آید فریاد زد : خطر!

کوآلا خود را روی لانه ی جوجه ها انداخت و با پنجه های خود به بال های پرنده شکاری می زد.

پروانه خود را به خانم کاکلی رساند و گفت : مرا نخورید جوجه هایتان در خطر هستند زود بیائید.

خانم کاکلی و کوآلا با کمک هم به هر زحمتی که بود پرنده ی شکاری را دور کردند.

کوآلا کمی زخمی شده بود ولی خوشحال بود که توانسته جوجه های همسایه را نجات بدهد

خانم کاکلی از پروانه و کوآلا تشکر کرد و بعد از آن داستان شجاعت کوآلا در جنگل پیچید

و همه او را کوآ لای قهرمان می نامیدند.

گردآوری : مجله پیونی